حشرات ریز خانگی و آفت کش ها

آفت کش های خانگی در دو طبقه بندی تقسیم می شوند: آفت کش ها (برای نابود کردن حشرات) و جونده کش ها (برای نابود کردن موش ها و پستانداران). خطر سمی بودن این مواد متفاوت است.

• اغلب مسمومیت های مرتبط با جونده کش ها زمانی رخ می دهد که سگ ها، گربه ها یا کودکان، تصور می کنند ماده خوراکی بوده و کمی از آن را می خورند.

• اغلب مسمومیت های مرتبط با آفت کش ها زمانی رخ می دهد که مصرف کننده، افراد و حیوانات خانگی با آن ماده تماس داشته و یا با تنفس ذرات ریز آن را به سیستم تنفسی خود وارد می کنند.

امنیت در استفاده از آفت کش

در ابتدا باید امنیت را تعریف کنیم. امنیت عبارت است از  میزان سمی بودن یک ماده خاص و میزان تماس یک ارگانیسم غیرهدف با آن.

در آفت کش ها و جونده کش ها، فردی که ترکیبات فعال و غیرفعال را در آفت کش ترکیب می کند باید ماده ای با کمترین میزان مسمومیت زایی، سرطان زایی و جهش زایی، ایجاد کند.

اما با وجود سالم بودن محصولات مدرن، بسیاری از محصولاتی که سال ها استفاده شده اند هم مسموم کننده هستند و هم سرطان زا. کلردان که در گذشته برای کنترل موریانه استفاده می شد و DDT که زمانی یک آفت کش محبوب بود، نمونه ای از آن هستند. در حالی که سازندگان در آن زمان آن ها را امن می دانستند اما در حال حاضر عواقب منفی ناشی از استفاده  آن ها شناخته شده است.

کنترل آسیب ناشی از آفت کش

شما باید این آسیب را به حداقل برسانید. تماس، تنفس و هضم این مواد میزان به آسیب منجر شود. اگر شما یا دیگران با این مواد تماس نداشته باشید میزان مسمومیت آن مشکلساز نخواهد بود: اجازه ندهید این مواده از طریق پوست، ریه، چشم یا دهان تان وارد شود.

از آنجایی که رایج ترین شیوه تماس با این مواد شیمیایی از طریق پوست است، باید در هنگام استفاده از آن دستکش بپوشید. این ماده چه به صورت اسپری باشد، چه پودر یا بخار، باید این موارد را به همراه داشته باشید:

• شلوار و بلوز آستین بلند.

• کفش و جوراب

• دستکش های ضد مواد شیمیایی

بسته به محصول و نوع آن، می توانید از ماسک یا یک ماسک تهویه استفاده کنید.

دستورالعمل روی آفت کش را مطالعه و دنبال کنید

همیشه تمام دستورالعمل های روی برچسب یک محصول را بخوانید، نه فقط دستورالعمل استفاده از آن را. این دستورالعمل ها توصیه می کنند که افراد و حیوانات موجود در آن مکان را خارج کنید. مهم ترین کلماتی که نشان دهنده سمی بودن یک محصول است، عبارت اند از:

• "احتیاط" احتمال خطر.

• "هشدار" خطر بیشتر.

• "خطر" برای محصولاتی که بیشترین میزان عوارض جانبی را دارا هستند.

برای کاهش آسیب، روی بسته یا اسپری از ژل یا کاور استفاده کنید. برای اسپری های هواپخش، باید بدانید که از مواد شیمیایی کمتری استفاده کرده و کنترل شان راحت تر است، زیرا ذرات هوابرد کمتری تولید می کنند.

با این حال هیچ آفت کشی امن نیست. برخی از بقیه امن تر هستند، مانند بوریک اسید. می توانید از آفت کش های ارگانیک یا غیر سمی استفاده کنید، اما آن ها نیز پس از مدتی بی فایده بوده و باید تعویض شوند. پیرتین به دست آمده از گل خشک شده در کنترل آفت موثر بوده و در بازار موجود است.

برخی از آفت کش های خانگی سمی تر عبارتند از ارگانو فسفات ها. اگر نگران سمی بودن محصول هستید، محصولاتی را که حاوی این ترکیبات هستند را استفاده نکنید: فسمت، نلد، تتراچلوروینفس، دیازینون، مالاتیون، کلرپیریفوس و دیچلروس.

پیش از استفاده از آفت کش باید محیط را آماده کنید. آیا گیاهی وجود دارد که ممکن است به آفت کش آغشته شود؟ آیا در خانه حیوان خانگی دارید؟ ماهی و حیوانات آبزی به شدت در معرض خطر این سموم قرار دارند. میزان آسیب و مسمومیت خزندگان و پرندگان از پستانداران بیشتر است.

سخن آخر درباره مسمومیت ناشی از آفت کش ها

تمام داروهای تجویزی را جدی بگیرید. اغلب داروهایی که روزانه مصرف می کنیم می توانند کشنده باشند. همه چیز به میزان و مقدار مصرف بستگی دارد. خوشبختانه لازم نیست هرروز این مواد شیمیایی را در خانه مصرف کنید. همچنین مسلما از روی عمد چشم یا پوست خود را به این مواد آغشته نکنید.

حقیقت این است که ما از حشرات اطراف خانه بسیار بسیار بزرگ تریم. بنابراین علاوه بر میزان ماده استفاده شده، گاهی اوقات این حشرات گیرنده های بیشتری داشته و مقدار زیادی از ماده را جذب می کنند، حتی بیشتر از پستانداران.

به طور کلی آفت کش های خود را در قسمت هایی از خانه به کار ببرید که احتمال وجود حشرات در آنجا بیشتر بوده و امکان تماس با اعضای خانواده و حیوانات کمتر است. همیشه برچسب های دستورالعمل را با دقت بخوانید.